ลูกจ้างผู้ใช้แรงงานเป็นกลุ่มเสี่ยงที่จะประสบอันตรายหรือเจ็บป่วยจนถึงแก่ความตายหรือสูญหาย ทำให้ไม่สามารถได้รับเงินทดแทน แต่สิทธิการได้รับเงินทดแทนยังไม่ระงับไป กฎหมายได้กำหนดให้มีบุคคลมาขอรับเงินทดแทนจากนายจ้าง  เพราะถือเป็นเงินช่วยเหลือบุคคลที่ต้องพึ่งลูกจ้างผู้มีสิทธิได้รับเงินทดแทน เพื่อบรรเทาความเดือดร้อนจากการสูญเสียกำลังสำคัญที่หาเลี้ยงครอบครัว  ตามพระราชบัญญัติเงินทดแทน มาตรา 20 "เมื่อลูกจ้างประสบอันตรายหรือเจ็บป่วยจนถึงแก่ความตายหรือสูญหาย ให้บุคคลดังต่อไปนี้เป็นผู้มีสิทธิได้รับเงินทดแทนจากนายจ้าง

(1) บิดามารดา

(2) สามีหรือภรรยา

(3) บุตรมีอายุต่ำกว่าสิบแปดปี เว้นแต่เมื่อมีอายุครบสิบแปดปีและยังศึกษาอยู่ในระดับที่ไม่สูงกว่าปริญญาตรี ให้ได้รับส่วนแบ่งต่อไปตลอดระยะเวลาที่ศึกษาอยู่

(4)บุตรมีอายุตั้งแต่สิบแปดปีและทุพพลภาพหรือจิตฟั่นเฟือนไม่สมประกอบซึ่งอยู่ในอุปการะของลูกจ้างก่อนลูกจ้างถึงแก่ความตายหรือสูญหาย

ให้บุตรของลูกจ้างซึ่งเกิดภายในสามร้อยสิบวันนับแต่วันที่ลูกจ้างถึงแก่ความตายหรือวันที่เกิดเหตุสูญหายมีสิทธิได้รับเงินทดแทนนับแต่วันคลอด

ในกรณีที่ไม่มีสิทธิตามวรรคหนึ่ง ให้นายจ้างจ่ายเงินทดแทนแก่ผู้ซึ่งอยู่ในอุปการะของลูกจ้างก่อนลูกจ้างถึงแก่ความตายหรือสูญหาย แต่ผู้อยู่ในอุปการะดังกล่าว จะต้องได้รับความเดือดร้อนเพราะขาดอุปการะจากลูกจ้างที่ตายหรือสูญหาย"

ข้อสังเกตุ บุคคลตาม (1) บิดามารดาชอบด้วยกฎหมาย , (2)สามีหรือภรรยาชอบด้วยกฎหมาย ,(3)และ(4) ต้องเป็นบุตรที่ชอบด้วยกฎหมาย 

แต่บิดามารดา , สามีหรือภรรยา , บุตรที่ไม่ชอบด้วยกฎหมาย  ก็มีสิทธิได้รับเงินทดแทนได้ตาม พระราชบัญญัติเงินทดแทน มาตรา 20 วรรคท้าย  คือเป็นผู้อยู่ในอุปการะของลูกจ้างน้ั้นเองและต้องได้รับความเดือดร้อนเพราะขาดอุปการะจากลูกจ้างที่ตายหรือสูญหาย